Μερικές αλήθειες !!!

Γιάννης Σερέτης:
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Μια φορά στην Ξάνθη. Δεύτερη εντός έδρας με τον Ηρακλή. Τρίτη και φαρμακερή εναντίον του ΟΦΗ. Με διάλειμμα τη νίκη επί του Πανιωνίου, όταν άναψαν τα αίματα στα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου και ο Γκονζάλες με τον Παπαδόπουλο γύρισαν το ματς. Τρίτη και φαρμακερή λοιπόν χθες στο Ηράκλειο. Μπαμ και κάτω! Τέλος! Η μία και μοναδική φορά που αυτή η ομάδα, αποτελούμενη από τους συγκεκριμένους παίκτες και τον συγκεκριμένο προπονητή, ανέτρεψε το σκορ σε μια ολόκληρη αγωνιστική περίοδο (εναντίον των Κυανέρυθρων) είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Και ποιος είναι ο κανόνας; Οτι -όπως αποδείχτηκε σε ολόκληρη αυτήν τη σειρά των τεσσάρων αγώνων- συνολικά ο Παναθηναϊκός ήταν απροετοίμαστος και ανίκανος να ανταποκριθεί στην πίεση. Απροετοίμαστος ψυχολογικά από τον προπονητή του, ανίκανος εντός αγωνιστικού χώρου λόγω της αδυναμίας των παικτών να δώσουν λύσεις στα δύσκολα. Στα ματς στα οποία κάθε λεπτό που περνά ο καθένας νιώθει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του (μαζί και ο τίτλος), πρέπει να υπάρχουν οι άνθρωποι που θα τραβήξουν κουπί. Ενας ή δυο αρκούν πιθανότατα για να γυρίσουν ΕΝΑ παιχνίδι. Για περισσότερες δυσκολίες χρειάζονται πιο σκληροί χαρακτήρες, με ισχυρές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες. Και τέτοιες ο Παναθηναϊκός αποδείχτηκε ότι δεν διαθέτει στον βαθμό που πρέπει.

Ούτε ο Πεσέιρο είναι άχρηστος ούτε οι ποδοσφαιριστές, αλλά δεν τα κατάφεραν. Και -δυστυχώς ή ευτυχώς- όλοι στο ποδόσφαιρο κρίνονται από τα αποτελέσματα. Τώρα που ο τίτλος μάλλον χάνεται, είναι η κρίσιμη ώρα για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Είναι η ώρα των αποφάσεων. Θα επιμείνει στο μοντέλο που βασίστηκε από την αρχή της φετινής σεζόν; Να διαλύσει την ομάδα είναι αδύνατον. Οι πολλές αλλαγές από σεζόν σε σεζόν ουδέποτε έχουν ωφελήσει. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα... Τουλάχιστον ας αντιληφθούν όλοι τους λόγους για τους οποίους αυτή η ομάδα μάλλον θα διεκδικήσει στα πλέι οφ μια θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ας συνειδητοποιήσουν πώς έχασε την ταυτότητά της και την αυτοσυγκέντρωσή της. Και ας αποφασίσουν ήρεμα τι μέλλει γενέσθαι. Διότι η χθεσινή τεσσάρα είναι ιστορική, θα τη θυμούνται όλοι για πολλά χρόνια, δεν πρόκειται για μια απλή ήττα. Και ασφαλώς είναι πολύ πιο επώδυνη για κάθε φίλο του Παναθηναϊκού από ό,τι η τεσσάρα στο Καραϊσκάκη.

Υ.Γ.: Ναι, η διαιτησία του Γερμανάκου ήταν εναντίον του Παναθηναϊκού. Ωστόσο το «πράσινο» αλαλούμ στον αγωνιστικό χώρο δεν οφείλεται στον ρέφερι. Οσο για τον ΟΦΗ, τιμή του και καμάρι του. Οσοι σκόπιμα δηλητηριάζουν τα ματς των δύο ομάδων πρέπει να αισθάνονται ντροπή αν έχουν τσίπα, αλλά μάλλον μετά το 4-1 αισθάνονται ηδονή. Τροφή για σκέψη προς όλους...

Κριστόφ Βαζέχα

Να ανοίξουν τα μάτια αυτών που αποφασίζουν!

Δύο λέξεις μού έρχονται στο μυαλό: μεγάλη ξεφτίλα. Μία ομάδα που κυνηγά το πρωτάθλημα δεν μπορεί να παρουσιάζεται έτσι. Πρέπει να σκεφτούν πάρα πολύ σοβαρά αρκετοί παίκτες αν αξίζουν να παίζουν στον Παναθηναϊκό. Δεν μου αρέσουν οι υπερβολές, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω. Τους δίνεται η ευκαιρία να παίξουν σε μία τόσο μεγάλη ομάδα, αλλά δεν αντέχουν το βάρος της φανέλας. Αν έχουν ποδοσφαιρική αξιοπρέπεια, πρέπει να αντιληφθούν πολλά παιδιά ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε μια ομάδα του επιπέδου και των απαιτήσεων του Παναθηναϊκού.

Γιατί αυτό που συνέβη χθες, δεν συνέβη πρώτη φορά. Ενας ματς μπορεί να «στραβώσει», είναι κατανοητό. Αλλά όταν ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αντεπεξέλθει με ομάδες όπως η Ξάνθη, ο Ηρακλής, ο Πανιώνιος και ο ΟΦΗ κάθε φορά που δέχεται πρώτος γκολ, δεν αξίζει να πάρει και το πρωτάθλημα. Ευθύνη, βέβαια, έχουν και ο προπονητής και η διοίκηση. Αποδείχθηκε ότι ο Πεσέιρο δεν είχε προετοιμάσει κατάλληλα την ομάδα για τα δύσκολα. Αυτή είναι η σημαντικότερη ευθύνη του, εκτός φυσικά από τις λανθασμένες επιλογές του κατά τη διάρκεια ορισμένων αγώνων.

Χθες, για παράδειγμα, έπρεπε ο Μανούτσο να είναι η πρώτη αλλαγή επιθετικού. Δεν ευθύνεται για όλα ο προπονητής. Οταν οι παίκτες χάνουν τόσες ευκαιρίες στα πρώτα είκοσι λεπτά, δεν μπορεί να μπει στο γήπεδο και να σκοράρει ο ίδιος. Αλλά μετά το πρώτο γκολ του ΟΦΗ χάθηκε τελείως ο έλεγχος. Ετρεχαν όλοι σαν τρελοί πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, σαν μικρή ομάδα. Χωρίς τακτική, χωρίς ηρεμία. Ελειπε ένας παίκτης στη μεσαία γραμμή να δώσει τον κατάλληλο ρυθμό.

Ισως να κάνει και καλό αυτή η ήττα. Για να καταλάβουν όλοι ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι καλή ομάδα. Οχι, γιατί δεν παίρνει το πρωτάθλημα, αλλά γιατί δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο. Αυτή η ήττα μπορεί να ανοίξει τα μάτια αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις.